Historia ka të bëjë me Ivanin, por në fund të fundit, nuk është vetëm për të. Përkundrazi, është në lidhje me miliona fëmijë të tjerë si Ivan, që jetojnë të njëjtën makth në të gjithë botën sot.
Ndërsa kjo histori e Ivanit është imagjinar, mesazhi i tij më goditi në kraharor. Nuk duhet ta injorojmë këtë çështje. Nuk duhet ta harrojmë Ivanin.
Letra e tij:
Emri im është Ivan dhe unë jam 7 vjeç. Unë e dua nënën dhe babanë, por unë gjithashtu jam shumë i frikësuar prej tyre. Shpesh më godasin dhe nuk e kuptoj pse.
Këtë mëngjes u zgjova të shkoja në shkollë. Unë jam një nxënës i mirë dhe mësuesi im më pëlqen.
Më pëlqejnë të gjithë shokët e klasës, gjithashtu, por nuk kam miq. Kjo është arsyeja pse unë zakonisht qëndroj në ambiente të mbyllura gjatë pushimeve. Askush nuk dëshiron të luajë me mua. U përpoqa të bëja miq me fëmijët e tjerë, por ata më refuzuan dhe thashë se isha i neveritshem.
Ata qeshin me mua, sepse veshin të njëjtat xhinse, t-shirt dhe këpucë të shqyer çdo ditë.
Një ditë pas shkollës shkova në dhomën e veshjes dhe vodha një xhaketë që ishte varur atje për një kohë të gjatë, askush nuk dukej se po e zhdukej. Pastaj shkova në shtëpi vetëm përmes stuhisë së dëborës. Isha dridhur me të ftohtë dhe ishte e vështirë të dilja kundër erës së fortë. Papritmas dikush më shtyu përpara, ra poshtë në dëborë dhe dikush e shtyu fytyrën time në të. Pastaj thanë:
“Askush nuk te pelqen ty. Idiot! ”
Ata më nisën në shpinë dhe në bark, pastaj ikën dhe më lanë në bora e të ftohtë.
Unë qava. Jo sepse isha i ftohtë ose i plagosur, bërtita sepse nuk kisha një mik të vetëm, megjithëse më pëlqente të gjithë të tjerët.
Sapo u ktheva në shtëpi, nëna ime vrapoi dhe më kapi nga flokët.
“Ku ke qene? Pse je aq i lagësht dhe i pista? Fëmija i shprishur, nuk ka darkë për ty, shko në dhomën tënde dhe qëndro aty “.
E bëra siç më tha nëna ime, shkova në dhomën time dhe nuk dilja deri ditën tjetër, edhe pse isha shumë i uritur dhe ngrirja e ftohtë.
Nota ime u përkeqësua dhe më keq, dhe çdo herë që babai u informua, ai më goditi me vështirësi. Pasi më goditi kaq shumë saqë nuk mund ta lëvizja gishtin tim tregues, kurrë nuk e kam kthyer lëvizjen në gishtin tim tregues dhe të gjithë fëmijët qeshën me mua për të.
Koha shkoi dhe një ditë unë kam shumë dhimbje në gjoksin tim.
Mami dhe baba nuk u kujdesën se unë u lëndova. Në mbrëmje rrija në shtratin tim dhe vetëm dëshiroja një gjë. Uroj që nuk do të lëndoja më shumë, sepse nuk desha të mërzitesha mami dhe babi. I dua aq shumë, me të vërtetë.
Të nesërmen në shkollë na detyrohemi të pikturojmë ëndrrën tonë më të madhe. Fëmijët e tjerë pikturonin makina, raketa dhe kukulla të bukura. Unë nuk e kam.
Jo sepse nuk më pëlqejnë këto gjëra, por sepse ajo që unë dëshiroja më së shumti ishte një nënë dhe baba i dashur. Kështu që pikturova një familje. Një nënë, një baba dhe djali i tyre. Ata luajtën lojëra dhe të gjithë ishin të lumtur. Ndërsa pikturoja, qava në heshtje. Do të doja të kisha një nënë dhe baba që më donte.
Kur ishte radha ime për të shfaqur pikturën time për klasën, të gjithë u qeshën me mua.
Unë qëndrova para klasës dhe shpjegova:
“Ëndrra ime më e madhe është një familje”.
Qeshja u bë më e fortë. Fillova të qaja dhe thashë:
“Ju lutem mos qeshni me mua, kjo është ëndrra ime më e madhe! Ju mund të më goditni, ju mund të më urreni, por ju lutem, ju lutem mos qeshni me mua.
Unë dua që prindërit si ju keni, që përqafoni dhe qeshni me mua, të cilët më kapni pas shkollës dhe jeni të lumtur të më shihni. Unë e di që unë jam i shëmtuar dhe i dobët, e di që kam një gisht të shtrembër, por ju lutem mos qeshni me mua “.
Mësuesi u përpoq të fshijë lotët e mi, mendoj se disa fëmijë më kuptonin, por shumë veta vazhduan të qeshin.
Një ditë kur mora testin, menjëherë pashë se kisha një rezultat të keq. E dija se nëna ime do të ishte shumë e mërzitur.
Kam frikë të shkoj në shtëpi, por nuk e dija se ku do të shkoj. Ngadalë eci në shtëpi, por nuk desha të arrija. Nëna ime u zemërua.
Ajo më rrëmbeu dhe më hodhi në dysheme, e godita këmbën me një karrige.
Pastaj më goditi dy herë në kokë. Unë vetëm rri aty, nuk mund të ngrihem. Me të vërtetë lënduar. Por mom vetëm më la atje në dysheme.
Kur ajo u kthye, ajo më tha të pastroja rrëmujën, ndryshe kur Babai erdhi në shtëpi, me të vërtetë do të më rrihte.
I kërkoja mamasë të mos i thoshte ndonjë gjë, por kur shikoja, pashë se ishte tashmë në hyrje.
Kur mami i tha atij për provën, ai më nxori nga dysheme, më tronditi dhe goditi fytyrën time.
Pastaj nuk mbaj mend asgjë. U zgjova në spital. Shikova dorën time, nuk mund të prek asnjë nga pesë gishtat e mi. Shikova nga dritarja dhe bërtita.
Jashtë, pashë prindërit që luajnë me fëmijët e tyre, duke hedhur topa së bashku dhe duke përqafuar.
A e dini pse unë bërtita?
Unë nuk e di se si një përqafim nga nëna ime ndihet si. Prindërit e mi më rrahën, por unë i dua gjithsesi. Unë kam bërë gjithmonë më të mirën time, unë kam qenë i mirë në shkollë, por ata nuk më pëlqen ende.
Një ditë kam derdhur ca çaj, pastaj më kanë goditur përsëri.
Papritmas kam dhimbje në gjoksin tim përsëri. I thashë nënës – por ajo nuk u kujdes. Pas një kohe, më duhej të shkoj përsëri në spital, askush nuk erdhi dhe pa mua.
Mjeku tha se mom dhe baba ndoshta do të vijnë ditën tjetër, por ata nuk e bëri. Kam pritur dhe kam pritur, por askush nuk erdhi. Gjithsesi i dua prindërit.
Dy ditë më vonë, Ivan vdiq nga plagët e tij. Në dorën e tij, mjekët gjetën një letër që ai nuk e kishte shkruar qartë.
“I dashur nëna dhe baba, unë jam i tmerruar sepse unë jam i shëmtuar, i neveritshëm dhe budalla. Më vjen keq sepse nuk mund të më doni.
Unë kurrë nuk desha të të fyeja. Gjithçka që dëshiroja ishte të merrja një përqafim dhe përqafim nga mom, dhe të dëgjosh se më ke dashur një herë. Babi desha vetëm që të luani me mua, mbani dorën për një shëtitje apo këndoni për mua.
E di që unë jam turp për ty. Unë kurrë nuk do të jetë ato gjëra. ”
Pastaj zemra e vogël e Ivanit u ndal.
Kjo histori ishte shkruar fillimisht në rusisht. Unë nuk jam i sigurt nëse është e vërtetë, por mendoj se ka shumë pak çështje. Është tepër e rëndësishme gjithsesi!
Të gjithë fëmijët kanë të drejtë të jenë të dashur. Ende abuzimi i fëmijëve ndodh çdo sekondë, çdo minutë, çdo orë dhe çdo ditë. Në të gjitha vendet, të gjitha qytetet dhe të gjitha shkollat.
Shtëpia e fëmijës duhet të jetë e lirë nga dhuna dhe një vend i sigurt. Fëmijët kanë nevojë për dashuri, butësi dhe afërsi, dhe një përqafim ndonjëherë mund të jetë me vlerë shumë më tepër sesa mund ta imagjinoni.
Ju lutemi ndani këtë histori me të gjithë miqtë tuaj në Facebook për t’i kujtuar të gjithëve
