Të stër-menduarit është një tendencë ankthi, me të cilën ndeshem shpesh në praktikën time të psikoterapisë. Ka shumë mënyra se si priremi të mendojmë më shumë se sa duhet, të tilla si ripërsëritja e ngjarjeve të së kaluarës, duke përsëritur të njëjtin skenar vazhdimisht në kokën tonë. Shqetësimet janë një formë tjetër e të menduarit të tepërt, ku fiksohemi se çfarë mund të sjellë e ardhmja.
Kur isha më e re, të menduarit e tepërt uli cilësinë e jetës sime. Hulumtimet kanë treguar se të menduarit e tepërt mund të ulë energjinë, të kufizojë kreativitetin dhe të shkaktojë probleme me gjumin.
Në fund, e dija se kisha nevojë për një mënyrë të shëndetshme për ta përballuar dhe krijova karrierën time duke ndihmuar njerëzit e tjerë të bënin të njëjtën gjë. Këtu janë tre strategji që përdor çdo ditë për të ndaluar të menduarit e tepërt:
Riformulimi pozitiv
Shpesh kjo ngatërrohet me “pozitivitetin toksik”, i cili u kërkon njerëzve të mendojnë pozitivisht, pavarësisht se sa e vështirë është një situatë.
Riformulimi pozitiv, nga ana tjetër, ju lejon të pranoni aspektet negative, më pas ju kërkon të vlerësoni nëse ka një mënyrë tjetër për të menduar për situatën. Ndoshta ka përfitime ose gjëra që mund të ndryshoni në lidhje me të.
Shkruajini mendimet tuaja fillimisht dhe pastaj shpërqendrojeni veten për 24 orë
Kur truri ynë mendon se jemi në konflikt ose rrezik, një sistem alarmi i integruar fiket nga brenda për të na mbrojtur.
Një mënyrë me të cilën kam gjetur sukses është të shkruaj ndjenjat e mia dhe të pres të paktën 24 orë (ose vetëm disa orë nëse është një çështje urgjente) përpara se të përgjigjem ose të ndërmarr ndonjë lloj veprimi impulsiv.
Më pas, e largoj draftin teksa e shpërqendroj veten me një detyrë tjetër.
Praktikoni ‘mirënjohjen specifike’
Në psikologji, ne e dimë se shprehja e mirënjohjes mund të rrisë lumturinë tonë. Mund të na ndihmojë të kontekstualizojmë zhgënjimet tona ndaj asaj që duam dhe të na ndihmojë të lidhemi me diçka më të madhe se vetja, qofshin njerëzit e tjerë, kafshët, natyra apo një fuqi më e madhe.
Por kam konstatuar se përsëritja e së njëjtës praktikë mirënjohjeje pa pushim mund të bëhet “bajate”. Për mua, kjo praktikë mund të fillojë të ndihet si një punë e pakuptimtë në vend të një praktike të ndërgjegjshme. Ndaj, më pëlqen të praktikoj diçka që unë e quaj “mirënjohje specifike”.
Kjo do të thotë që në vend që të mendoj se jam mirënjohëse për shëndetin tim në përgjithësi, mund të zgjohem në mëngjes dhe të jem mirënjohëse që nuk kam dhimbje shpine, ditën tjetër mund të jem mirënjohëse që munda të bëj një vrap të gjatë.
