Epoka e Iluminizmit

Gjatë shekujve 17 dhe 18, Parisi u shfaq si epiqendra e Iluminizmit, një lëvizje që revolucionarizoi filozofinë dhe kulturën perëndimore. Qyteti u bë një magnet për mendjet iluministe, duke përfshirë Volterin, Diderot, Montesquieu dhe Rousseau, të cilët u bashkuan për të ndarë idetë dhe për të sfiduar mençurinë konvencionale. Theksi i Iluminizmit mbi arsyen, shkencën dhe lirinë individuale rezonoi te populli francez, duke nxitur një frymë kurioziteti intelektual dhe të menduarit kritik. Reputacioni i Parisit si qendër e të mësuarit dhe e ndjekjeve intelektuale i dha atij pseudonimin “Qyteti i Dritës”, duke simbolizuar ndriçimin e dijes dhe të kuptuarit.

Ndriçimi i rrugëve

Në 1667, Mbreti Louis XIV emëroi Gabriel Nicolas de la Reynie si Gjeneral Lejtnant i Policisë, i cili zbatoi një iniciativë novatore – ndriçimin e rrugëve. Deri në vitin 1668, rreth 3000 fenerë me qirinj u instaluan në të gjithë qytetin, duke e bërë Parisin një nga qytetet e para të ndriçuara mirë në Evropë. Kjo risi jo vetëm që përmirësoi sigurinë, por gjithashtu transformoi peizazhin urban, duke krijuar një ndjenjë komuniteti dhe duke nxitur tubimet shoqërore. Me rritjen e popullsisë së qytetit, u rrit nevoja për zgjidhje më efikase të ndriçimit, duke çuar në adoptimin e ndriçimit me gaz dhe përfundimisht dritës elektrike. Angazhimi i Parisit për ndriçimin publik ka vazhduar të evoluojë, me instalime moderne si dritat vezulluese të Kullës Eifel, duke forcuar reputacionin e tij si një fener përparimi.