Imelda lindi menjëherë pas futjes së provimit të shtetit në Itali . Ishte ende fëmijë kur ministri i Arsimit, Giovanni Gentile dekretoi themelimin e saj në vitin 1923.
Por me pak vonesë, me pranimin e saj dhe në moshën 90-vjeçare, mëngjesin e sotëm Imelda Starnini dha provimin përfundimtar. Ajo u paraqit në orën tetë të mëngjesit në Institutin San Francesco di Sales në Città di Castello dhe u ul pranë nxënësve të tjerë të shkollave të mesme.
“Pse jam këtu? Studimi, dija dhe dëshira për të ditur nuk kanë moshë dhe unë jam prova e saj”, tha ajo.
Para fillimit të testit ajo shpjegoi: Ky provim është një objektiv që e kam ndjekur gjithmonë, por që për arsye të ndryshme, familjare dhe pune, më ka shpëtuar.
Pas diplomimit Imelda do të donte të diplomohej dhe të bëhej mësuese. “Ekzistenca e gjatë”, thotë ajo, e ka bërë të kuptojë se “pa sakrificë nuk arrihet asgjë dhe se rikthimi në lojë është i shëndetshëm”.
Ajo gjithashtu inkurajon studentët e rinj.
“I përqafoj të gjithë. Duhet të besosh në të, kështu më kanë mësuar prindërit e mi. Ejani djema tani nuk mund të bëni më shaka”, tha ajo.
Imelda ka lindur në Selci Umbro në komunën e San Giustino, ndërsa nëna e saj quhej Veronica dhe babai, Giulio.
Ajo kujton shkollën e saj kur ishte e vogël.
Ishte lufta, vitet e fashizmit. Mësimet shpesh ndërpriteshin nga sirena e punishteve mekanike “Nardi” që sinjalizonin bombardime të mundshme. Ne vrapuam në shtëpi dhe shpesh na duhej të iknim në fshat. Varfëria, kartela e racionit, ushqime të racionuara dhe një filantrop, i martuar me teze Rozinën. Ajo më kishte bërë një premtim: se do të bëhesha mësuese sapo të mbaronte lufta’, tha ajo.
Pas vdekjes së tij, halla e tij Rosina, një grua e pasur dhe e ashpër, u kujdes për shkollimin e Imeldës, por nuk e la të studionte dhe e regjistroi në një shkollë qepëse.
“Unë kam qenë gjithmonë një vajzë kurioze dhe e pavarur. Sapo pata rastin mora lejen e drejtimit. Mendoj se kam qenë ndër gratë e para në Itali”.
Imelda ra në dashuri me një prift, Don Marcello. Një dashuri që nuk ishte e lehtë për t’u menaxhuar, por kjo rezultoi në martesë.
Don Marcello i kërkoi Papa Palit VI një përjashtim nga zotimet priftërore. Më pas Imelda solli në jetë Lucën dhe Sarën dhe më pas u bë me tre nipër e mbesa.
Vajza e saj Sara rrëfen: Ngjarjet e jetës nuk e lanë mamanë të plotësonte dëshirën e saj. Në vitin 1978 ajo arriti të merrte diplomën e licencës së shkollës së mesme, por pengu i përjetshëm që nuk mundi të diplomohej dhe të bëhej mësuese mbeti aty”.
