Kjo vizitë ishte më shumë se një gjest diplomatik: Ishte një pelegrinazh imi personal. Historia e Nënë Terezës nuk është vetëm krenari e Maqedonisë së Veriut, por një dëshmi globale e forcës së pakufishme të shpirtit njerëzor. Teksa ecja nëpër rrugët e Kalkutës, ndjeva një lidhje të thellë, një urë midis Shkupit dhe Kalkutës, e ngritur mbi themelin e dashurisë dhe shërbimit, mishëruar në figurën e Nënës Terezë.
Shkruan: Bujar Osmani
Në gjallërinë e përhapur të Indisë, ku ndërthuren ngjyrat, tingujt dhe aromat, shtrihet një qytet i pafund që qëndron si një testament i shpirtit të qëndrueshëm të dashurisë dhe shërbimit – Kalkuta. Javën e kaluar, gjatë vizitës sime në Indi, përtej kufijve formalë të Nju-Delhit, qëndrova për disa orë në këtë qytet ikonik me diku rreth 4.5 milionë banorë dhe destinacioni im i vetëm nuk ishte asgjë tjetër veçse “Shtëpia e Nënës”.
Nënë Tereza, e njohur në botë si një fener shprese dhe dashurie, ka lindur këtu në Shkup. Si një shqiptare nga vendlindja ime, trashëgimia e saj është e ndërthurur me identitetin e kombit që i përket. Ajo jetoi rininë e saj të hershme në Shkup derisa mbushi 18 vjeç, pas së cilës udhëtimi e çoi në Kalkutë. Pikërisht këtu, mes kaosit dhe sfidave, ajo gjeti thirrjen e saj të vërtetë. Mu këtu ajo vendosi t’i përkushtohej më të varfërve, të sëmurëve dhe të margjinalizuarve. Me dashuri e zemër!
Vizita, pikërisht në shtëpinë ku Nëna Terezë kaloi 47 vjet të jetës së saj, ishte një përvojë tepër prekëse, që të dërrmon e trimëron, po besa edhe të bën të mburresh! Është një strukturë modeste, që i bën jehonë thjeshtësisë së jetës dhe misionit të saj. Solemniteti i vendit të saj të pushimit është përballur me rrugët e zëna jashtë, duke shërbyer si një kujtesë prekëse se paqja mund të gjendet edhe mes kaosit. Me vullnet e durim!
Nuk është thjesht rastësi që Nëna Terezë zgjodhi Kalkutën si bazën e saj. Vetë qyteti, me kontrastet e tij të pasurisë dhe skamjes, mishëron sfidat që ajo u përpoq të adresonte. Njerëzit e Kalkutës e përqafuan atë dhe në këmbim, ajo u dha atyre dashuri, shpresë dhe dinjitet.
Gjatë vizitës pata privilegjin të takoj edhe Kryepeshkopin e Kalkutës. Diskutimet tona u rrotulluan rreth përpjekjeve të vazhdueshme për të mbështetur trashëgiminë e Nënë Terezës dhe ndikimin e jashtëzakonshëm që misioni i saj ka pasur në jetë të panumërta. Ndikimi i saj që ka zanafillën pikërisht në Kalkutë, është shtrirë anëpëranë botës, duke na lënë amanet se “sëmundja më e keqe është mungesa e dashurisë”!
Kjo vizitë ishte më shumë se një gjest diplomatik: Ishte një pelegrinazh imi personal. Historia e Nënë Terezës nuk është vetëm krenari e Maqedonisë së Veriut, por një dëshmi globale e forcës së pakufishme të shpirtit njerëzor. Teksa ecja nëpër rrugët e Kalkutës, ndjeva një lidhje të thellë, një urë midis Shkupit dhe Kalkutës, e ngritur mbi themelin e dashurisë dhe shërbimit, mishëruar në figurën e Nënës Terezë.
Në këto kohë të vështira, kur ndasitë duken më të theksuara se kurrë, jeta e Nobelistes sonë ofron një mesazh të përjetshëm: se ndryshimi i vërtetë fillon me dashuri dhe shërbim. Ndërsa shkruaj këtë rubrikë, shpresoj që historia e saj të shërbejë si një kujtesë për të gjithë ne që të shohim përtej kufijve, të shohim atë fillin e përbashkët që lidh njerëzimin.
Kalkuta, me mozaikun e saj të pasur të kulturës dhe historisë, ka skalitur në zemrën time një shenjë të pashlyeshme. Është trashëgimia e Shenjtores, Nënës Terezë, murgeshës që në vitet pesëdhjetë të qindvjetëshit të kaluar nisi misionin, i cili aktualisht numëron pesë mijë motra nderi anembanë botës duke u bërë një fenar ndriçues, duke hedhur dritë mbi rrugën e dashurisë dhe dhembshurisë për të gjithë. Dhe, mirë e thotë Dom Lush Gjergji, njëri ndër biografët e Nënës Terezë: “Ajo ishte Dashuria në veprim”! Ndaj e duan dhe e nderojnë të gjithë, gjithandej rruzullit tokësor!
