Papa Françesku bëri daljen e tij të parë publike sot që nga lirimi nga spitali, dy javë më parë pas trajtimit për pneumoni, duke mbërritur në sheshin e Shën Pjetrit në Vatikan me një karrocë me rrota për të përshëndetur turmat.
Pas pesë javësh trajtimi në Spitalin Gemelli të Romës për pneumoni dypalëshe kërcënuese për jetën, Papa Françesku 88-vjeçar është kthyer në publik.
Papa doli pa paralajmërim në shesh pak para mesditës në përfundim të festës masive për Vitin e Shenjtë Jubilar të Kishës Katolike.
Françesku i bëri me dorë turmës dhe më pas iu drejtua shkurt. Ai u tha të mbledhurve se ndjeu “prekjen e ngushëllimit të Zotit”.
“Gëzuar të dielën të gjithëve”, tha Papa, duke folur me një zë të dobët teksa merrte oksigjen përmes një tubi të vogël poshtë hundës.
“Në ditën e jubileut të të sëmurëve dhe të gjithëve në botën e kujdesit shëndetësor, i lutem Zotit që prekja e dashurisë së tij të arrijë të gjithë ata që vuajnë dhe të inkurajojë ata që kujdesen për ta. Lutem gjithashtu për mjekët, infermierët dhe punonjësit e shëndetësisë që jo gjithmonë kanë kushtet e punës që meritojnë dhe që ndonjëherë janë vetë viktima të sulmeve”, shtoi ai.
Papa iu referua përvojës së tij me sëmundjen si në bekimin tradicional të së dielës ashtu edhe në predikimin e lexuar nga Kryepeshkopi Rino Fisichella, organizator i Vitit të Shenjtë që pritet të sjellë rreth 30 milionë pelegrinë në Romë.
Duke iu drejtuar të sëmurëve mes turmës, Papa tha në predikimin e lexuar nga Fisichella se “Në këtë moment të jetës sime ndaj kam shumë: përvojën e dobësisë, ndjenjën e dobësisë, varësinë nga të tjerët për shumë gjëra, nevojën për mbështetje.
“Nuk është e lehtë, por është një shkollë në të cilën ne mësojmë çdo ditë të duam dhe ta lejojmë veten të na duan, pa kërkuar dhe pa refuzuar, pa keqardhje, pa u dëshpëruar, mirënjohës ndaj Zotit dhe vëllezërve tanë për të mirat që marrim, duke besuar për atë që do të vijë.
Ai gjithashtu u bëri thirrje besimtarëve që të mos i shtyjnë të brishtët nga jeta e tyre “siç fatkeqësisht bën një mentalitet i caktuar sot. Le të mos e përjashtojmë dhimbjen nga rrethina jonë. Le ta bëjmë atë një mundësi për t’u rritur së bashku, për të kultivuar shpresën.”
