Gjatë periudhave osmane, kaligrafistët e asaj kohedolën me një mënyrë unike dhe artistike për të kujtuar Profetin Muhamed a.s.
Veprat kaligrafike të njohura si “Hilya” u zhvilluan me të madhe, dhe vargjet që përshkruanin tiparet dhe vlerat e Profetit ﷺ shkruheshin në kaligrafinë e bukur arabe. Më pas ato vareshin në shtëpi, xhami dhe biznese.
Hilya nënkupton “krijimin, formën, ose cilësinë”, si dhe kuptimin e “ornamentit”. Veprat e artit tani tradicionalisht ndjekin një plan urbanistik të zakonshëm, shpesh duke përfshirë edhe emrat e katër kalifëve – Ebu Bekrit, Umerit, Uthmanit dhe Aliut (Allahu qoftë i kënaqur me ta).
Artistët më të zakonshëm të referencës përdorin kur hartimi i Hilyas është një transmetim nga Ali ibn Abi Talib, i cili është regjistruar nga Imam Tirmidhiu në librin e tij Shama’il al-Muhamadiyyah (“Karakteristikat Sublime të Muhammedit” ).
“Aliu tha këto gjëra kur e përshkroi Pejgamberin:” Profeti nuk ishte as tepër i gjatë dhe as tepër i shkurtër. Ai ishte me lartësi mesatare. Flokët e tij nuk ishin as kaçurrela, por as krejt flokdrejta. Ishin sikur me onde. Fytyra e tij nuk ishte e fryrë ose mishtake, por ishte mjaft e rrumbullakët. Dhëmbët e tij ishin të bardhë. Ai kishte sy të zinj që ishin të mëdhenj, me qerpikë të gjatë. Ai kishte pëllëmbë dore të plotë. Kur ai ecte, ai ngriste këmbët e tij nga toka sikur të ishte duke ecur në ujë me baltë. Vula e Profetësisë ishte në mes të shpatullave të tij. Kjo ishte shenja e faktit se ai ishte Profeti i fundit.
“Profeti Muhamed ishte njohur si më bujari, më i drejtë dhe më miqësor i të gjithë njerëzve dhe një njeri me një natyrë të butë. Ata që e panë atë, u befasuan nga madhështia e tij, megjithatë ata që dinin virtytet e tij të larta do ta donin të bisedonin me të. Një person që u përpoq të përshkruante superioritetin dhe bukurinë e Muhamedit, do të deklaronte paaftësinë për ta përshkruar atë në mënyrë korrekte duke thënë: “Unë kurrë nuk kam parë asnjëherë një person si ai!
