Pesë ditë nga nisja e luftës, duket gjithnjë e më shumë e mundshme që Vladimir Putin po shkon drejt një disfate historike. Ai mund të fitojë të gjitha betejat, por do ta humbasë luftën. Ëndrra e Putinit për rindërtimin e perandorisë ruse ka mbështetur gjithmonë gënjeshtrën se Ukraina nuk është një komb i vërtetë, se ukrainasit nuk janë një popull i vërtetë dhe se banorët e Kievit, Kharkivit dhe Lvivit dëshirojnë qeverisjen e Moskës. Kjo është një gënjeshtër, Ukraina është një komb me më shumë se një mijë vjet histori dhe Kievi ishte tashmë një metropol i madh kur Moska nuk ishte as një fshat.
Kur planifikonte pushtimin e Ukrainës, Putin mund të mbështetej në shumë fakte të njohura. Ai e dinte se Rusia ushtarakisht është më e fortë se Ukraina. Ai e dinte se NATO nuk do të dërgonte trupa për të ndihmuar Ukrainën. Ai e dinte se varësia evropiane nga nafta dhe gazi rus do t’i bënte vendet si Gjermania të hezitonin për vendosjen e sanksioneve të ashpra. Bazuar në këto fakte të njohura, plani i tij ishte të godiste fort dhe shpejt Ukrainën, t’i priste kokën qeverisë së saj, të krijonte një regjim kukull në Kiev dhe të largonte masat e pafuqishëme të sanksioneve perëndimore.
Por kishte një të panjohur të madhe për këtë plan. Siç mësuan amerikanët në Irak dhe sovjetikët në Afganistan, është shumë më e lehtë të pushtosh një vend sesa ta mbash atë. Putini e dinte se kishte fuqinë për të pushtuar Ukrainën. Por a do ta pranonte populli ukrainas regjimin kukull të Moskës? Putini luajti kumar se do ta bënin. Në fund të fundit, siç i shpjegoi vazhdimisht kujtdo që dëshiron të dëgjojë, Ukraina nuk është një komb i vërtetë dhe ukrainasit nuk janë një popull i vërtetë. Në vitin 2014, njerëzit në Krime vështirë se i rezistuan pushtuesve rusë. Pse 2022 duhet të jetë ndryshe?
Çdo ditë që kalon, po bëhet më e qartë se bixhozi i Putinit po dështon. Populli ukrainas po reziston me gjithë zemër, duke fituar admirimin e të gjithë botës dhe duke fituar luftën. Shumë ditë të zeza janë përpara. Rusët mund të pushtojnë ende të gjithë Ukrainën. Por për të fituar luftën, rusët do të duhej të mbajnë Ukrainën, dhe ata mund ta bëjnë këtë vetëm nëse populli ukrainas i lejon. Kjo duket gjithnjë e më e pamundur të ndodhë.
Çdo tank rus i shkatërruar dhe çdo ushtar rus i vrarë rrit guximin e ukrainasve për të rezistuar. Dhe çdo ukrainas i vrarë thellon urrejtjen e ukrainasve. Urrejtja është emocioni më i shëmtuar. Por për kombet e shtypura, urrejtja është një thesar i fshehur. E varrosur thellë në zemër, ajo mund të mbajë rezistencë për breza. Për të rivendosur perandorinë ruse, Putinit i duhet një fitore relativisht pa gjak që do të çojë në një paqe relativisht pa urrejtje.
Duke derdhur gjithnjë e më shumë gjak ukrainas, Putin po sigurohet që ëndrra e tij të mos realizohet kurrë. Nuk do të jetë emri i Mikhail Gorbaçovit i shkruar në certifikatën e vdekjes së perandorisë ruse: do të jetë i Putinit. Gorbaçovi i la rusët dhe ukrainasit të ndiheshin si vëllezër e motra; Putini i ka kthyer në armiq dhe ka siguruar që kombi ukrainas tash e tutje do ta përkufizojë veten në kundërshtim me Rusinë.
Kombet janë ndërtuar në fund të fundit mbi histori. Çdo ditë që kalon shton më shumë histori që ukrainasit do të tregojnë jo vetëm në ditët e errëta që vijnë, por në dekadat dhe brezat që do të vijnë. Presidenti që refuzoi të ikte nga kryeqyteti, duke i thënë SHBA-së se i duhen municion, jo një udhëtim; Kjo është gjëja nga e cila janë ndërtuar kombet. Në planin afatgjatë, këto histori llogariten më shumë se tanket.
Presidenti rus duhet ta dijë këtë si çdokush. Si fëmijë, ai u rrit me tregime për trimërinë ruse në rrethimin e Leningradit. Ai tani po krijon më shumë histori të tilla, por duke e vendosur veten në rolin e Hitlerit.
Historitë e trimërisë ukrainase u japin vendosmëri jo vetëm ukrainasve, por gjithë botës. Ata u japin kurajo qeverive të kombeve evropiane, administratës amerikane, madje edhe qytetarëve të shtypur të Rusisë. Nëse ukrainasit guxojnë të ndalojnë një tank me duar, qeveria gjermane mund të guxojë t’i furnizojë ata me disa raketa antitank, qeveria amerikane mund të guxojë të presë Rusinë nga Sëift dhe qytetarët rusë mund të guxojnë të demonstrojnë kundërshtimin e tyre ndaj kësaj lufte.
Fatkeqësisht, kjo luftë ka të ngjarë të jetë e gjatë. Por çështja më e rëndësishme tashmë është vendosur. Ditët e fundit i kanë dëshmuar të gjithë botës se Ukraina është një komb i vërtetë, se ukrainasit janë një popull i vërtetë dhe se ata definitivisht nuk duan të jetojnë nën një perandori të re ruse. Pyetja kryesore e mbetur e hapur është se sa kohë do të duhet që ky mesazh të depërtojë në muret e trasha të Kremlinit.
Pesë ditë nga nisja e luftës, duket gjithnjë e më shumë e mundshme që Vladimir Putin po shkon drejt një disfate historike. Ai mund të fitojë të gjitha betejat, por do ta humbasë luftën. Ëndrra e Putinit për rindërtimin e perandorisë ruse ka mbështetur gjithmonë gënjeshtrën se Ukraina nuk është një komb i vërtetë, se ukrainasit nuk janë një popull i vërtetë dhe se banorët e Kievit, Kharkivit dhe Lvivit dëshirojnë qeverisjen e Moskës. Kjo është një gënjeshtër, Ukraina është një komb me më shumë se një mijë vjet histori dhe Kievi ishte tashmë një metropol i madh kur Moska nuk ishte as një fshat.
Kur planifikonte pushtimin e Ukrainës, Putin mund të mbështetej në shumë fakte të njohura. Ai e dinte se Rusia ushtarakisht është më e fortë se Ukraina. Ai e dinte se NATO nuk do të dërgonte trupa për të ndihmuar Ukrainën. Ai e dinte se varësia evropiane nga nafta dhe gazi rus do t’i bënte vendet si Gjermania të hezitonin për vendosjen e sanksioneve të ashpra. Bazuar në këto fakte të njohura, plani i tij ishte të godiste fort dhe shpejt Ukrainën, t’i priste kokën qeverisë së saj, të krijonte një regjim kukull në Kiev dhe të largonte masat e pafuqishëme të sanksioneve perëndimore.
Por kishte një të panjohur të madhe për këtë plan. Siç mësuan amerikanët në Irak dhe sovjetikët në Afganistan, është shumë më e lehtë të pushtosh një vend sesa ta mbash atë. Putini e dinte se kishte fuqinë për të pushtuar Ukrainën. Por a do ta pranonte populli ukrainas regjimin kukull të Moskës? Putini luajti kumar se do ta bënin. Në fund të fundit, siç i shpjegoi vazhdimisht kujtdo që dëshiron të dëgjojë, Ukraina nuk është një komb i vërtetë dhe ukrainasit nuk janë një popull i vërtetë. Në vitin 2014, njerëzit në Krime vështirë se i rezistuan pushtuesve rusë. Pse 2022 duhet të jetë ndryshe?
Çdo ditë që kalon, po bëhet më e qartë se bixhozi i Putinit po dështon. Populli ukrainas po reziston me gjithë zemër, duke fituar admirimin e të gjithë botës dhe duke fituar luftën. Shumë ditë të zeza janë përpara. Rusët mund të pushtojnë ende të gjithë Ukrainën. Por për të fituar luftën, rusët do të duhej të mbajnë Ukrainën, dhe ata mund ta bëjnë këtë vetëm nëse populli ukrainas i lejon. Kjo duket gjithnjë e më e pamundur të ndodhë.
Çdo tank rus i shkatërruar dhe çdo ushtar rus i vrarë rrit guximin e ukrainasve për të rezistuar. Dhe çdo ukrainas i vrarë thellon urrejtjen e ukrainasve. Urrejtja është emocioni më i shëmtuar. Por për kombet e shtypura, urrejtja është një thesar i fshehur. E varrosur thellë në zemër, ajo mund të mbajë rezistencë për breza. Për të rivendosur perandorinë ruse, Putinit i duhet një fitore relativisht pa gjak që do të çojë në një paqe relativisht pa urrejtje.
Duke derdhur gjithnjë e më shumë gjak ukrainas, Putin po sigurohet që ëndrra e tij të mos realizohet kurrë. Nuk do të jetë emri i Mikhail Gorbaçovit i shkruar në certifikatën e vdekjes së perandorisë ruse: do të jetë i Putinit. Gorbaçovi i la rusët dhe ukrainasit të ndiheshin si vëllezër e motra; Putini i ka kthyer në armiq dhe ka siguruar që kombi ukrainas tash e tutje do ta përkufizojë veten në kundërshtim me Rusinë.
Kombet janë ndërtuar në fund të fundit mbi histori. Çdo ditë që kalon shton më shumë histori që ukrainasit do të tregojnë jo vetëm në ditët e errëta që vijnë, por në dekadat dhe brezat që do të vijnë. Presidenti që refuzoi të ikte nga kryeqyteti, duke i thënë SHBA-së se i duhen municion, jo një udhëtim; Kjo është gjëja nga e cila janë ndërtuar kombet. Në planin afatgjatë, këto histori llogariten më shumë se tanket.
Presidenti rus duhet ta dijë këtë si çdokush. Si fëmijë, ai u rrit me tregime për trimërinë ruse në rrethimin e Leningradit. Ai tani po krijon më shumë histori të tilla, por duke e vendosur veten në rolin e Hitlerit.
Historitë e trimërisë ukrainase u japin vendosmëri jo vetëm ukrainasve, por gjithë botës. Ata u japin kurajo qeverive të kombeve evropiane, administratës amerikane, madje edhe qytetarëve të shtypur të Rusisë. Nëse ukrainasit guxojnë të ndalojnë një tank me duar, qeveria gjermane mund të guxojë t’i furnizojë ata me disa raketa antitank, qeveria amerikane mund të guxojë të presë Rusinë nga Sëift dhe qytetarët rusë mund të guxojnë të demonstrojnë kundërshtimin e tyre ndaj kësaj lufte.
Fatkeqësisht, kjo luftë ka të ngjarë të jetë e gjatë. Por çështja më e rëndësishme tashmë është vendosur. Ditët e fundit i kanë dëshmuar të gjithë botës se Ukraina është një komb i vërtetë, se ukrainasit janë një popull i vërtetë dhe se ata definitivisht nuk duan të jetojnë nën një perandori të re ruse. Pyetja kryesore e mbetur e hapur është se sa kohë do të duhet që ky mesazh të depërtojë në muret e trasha të Kremlinit.
