George F.Kennan, që artikuloi strategjinë e parandalimit, e cila u ndoq nga SHBA-ja për t’i dhënë fund në një mënyrë paqësore Luftës së Ftohtë, nuk ishte kurrë i qartë mbi hapin e fundit që duhej marrë për të garantuar që nga ajo luftë, Bashkimi Sovjetik të dilte si një regjim disi më liberal
Lufta e Ftohtë përfundoi befas me një grusht shteti të shpejtë, të pasuar nga një shpërbërje administrative e Bashkimit Sovjetik. Një nga objektivat thelbësorë dhe të nënkuptuar të strategjisë së Perëndimit në Ukrainë, është që disfata në fushën e betejës dhe poshtërimi i Rusisë të çojë në përmbysjen paqësore të Vladimir Putinit dhe njerëzve të tij të aparatit të sigurisë, pavarësisht se ata zotërojnë një fuqi të madhe ushtarake, përfshirë armët bërthamore.
Mobilizimi dhe dërgimi i 300.000 deri në 1 milion shtetasve rusë në Ukrainë, mendohet se do ta përshpejtojë këtë rezultat. Po shtrohet pyetja:Çfarë ndodh kur një regjim i armatosur me armë bërthamore, përballet me një revoltë të përhapur brenda ushtrisë së tij, pra në pragun e një lufte civile?
Për të shmangur të vërtetën e hidhur se rënia e Bashkimit Sovjetik ishte një rezultat shumë fatlum, shumica e analistëve e anashkalojnë shqyrtimin e mënyrave të tjera se çfarë mund të kishte ndodhur. Dhe kjo është një çështje shumë e rëndësishme, pasi ngre pikëpyetje se si do të ndodhë tranzicioni i pashmangshëm i regjimit në Korenë e Veriut dhe Kinë, që të dyja të armatosura me armë bërthamore.
Garda e Kremlinit ishte një ndërmjetëse e rëndësishëm e korridoreve të pushtetit pas vdekjes së Stalinit në vitin 1953. Ndërkohë përfshirja e KGB-së ishte vendimtare në shkarkimin e Nikita Khrushchev nga Leonid Brezhnev në vitin 1964, por edhe rrëzimin e Mikhail Gorbachev në vitin 1991.
Megjithatë, duke pasur parasysh bashkëpunimin e Putinit me FSB (Shërbimi Federal i Sigurisë), një grusht shteti ka më pak gjasa të vijë nga rrethi i tij i brendshëm, dhe më shumë të vijë nga një brigadë ose komandanti i ndonjë divizioni të ushtrisë.
Refuzimi i ushtrisë për të mbështetur një operacion të KGB-së kundër Boris Yeltsin me një ekip komandosh në vitin 1991, dhe veprimet e saj kundër grushtit të shtetit në tetor 1993 nga Alexander Rutskoy, tregojnë se ajo është një ndërmjetëse vendimtare e pushtetit kur interesat e veta nuk përputhen me ato të shërbimeve të inteligjencës.
Putin duhet të jetë i vetëdijshëm se garnizonet ushtarake, ishin kyçe në shtypjen e kryengritjes së dështuar ruse të viteve 1905-1907, dhe ishte një revoltë në ushtrinë ruse, ajo që e rrëzoi Carin Nikolla II në vitin 1917. Manovrat ushtarake të Putin, pritet të kenë një efekt negativ tek ushtria, në rast se ato nuk i përmbushin pritshmëritë e saj nacionaliste.
Në monografinë e tij më të rëndësishme të vitit 1981 “Më shumë mund të jetë më mirë”, politologu Kenneth Ëaltz argumentoi se përhapja globale e armëve bërthamore do të forcojë paqen nëpërmjet efektit të dukshëm parandalues të armëve bërthamore. Ky është gabimi i tij i parë, pasi udhëheqësit e Rusisë po kërkojnë qartazi ta përdorin arsenalin e tyre bërthamor për të shmangur ndërhyrjen e jashtme në sulmin konvencional të Rusisë ndaj Ukrainës.
Ky besim strategjik tek armët bërthamore, si një mburojë kundër aleatëve demokratikë të Tajvanit, po nxit gjithashtu edhe shtimin e shpejtë të armëve bërthamore nga Kina, përfshirë një nëndetëse me 8 raketa balistike të klasit “Jin” dhe 300 kapanone të lëshimit të raketave.
Po ashtu Waltz argumentoi se zhvillimi i armëve bërthamore, kërkon një nivel pjekurie institucionale, që më pas i ndërgjegjëson këto regjime mbi efektin parandalues të armëve bërthamore. Ky është gabimi i dytë i Waltz. Regjimi i Aparteidit në Afrikën e Jugut arriti të prodhojë 6 bomba bërthamore me një program që mbështetej tek një bazë me përdorim të dyfishtë dhe me një sipërfaqe vetëm 900 metra katrorë.
Koreja e Veriut ka arritur të prodhojë bomba bërthamore dhe raketa balistike, edhe pse ka sofistikimin administrativ të një burgu. Tani e dimë se është e mundur që edhe shtetet që janë mbetje të perandorive shumë-etnike, të kenë qasje të sofistikuar tek teknologjia bërthamore edhe pa pasur institucione të qëndrueshme qeveritare si Jugosllavia, Rusia, Pakistani, Irani, Kina, Indonezia dhe Turqia.
