Çdo ditë duhet të përballemi me beteja të mëdha brenda dhe jashtë nesh. Tejkalimi i kufijve, kapërcimi i frikës, luftimi i defekteve është puna që bëjmë brenda nesh dhe përveç kësaj duhet të menaxhojmë të gjitha problemet e jashtme të jetës së përditshme. Duhet t’ia nisim me pjesën e brendshme dhe pastaj me atë jashtë, e cila do të pasqyrojë pikërisht gjendjen e brendshme.
Brenda është pjesa më e rëndësishme, brenda saj jemi ne, është shtëpia e zemrës sonë, e gjendjes shpirtërore, e ndërgjegjes tonë, e emocioneve tona: është një përparësi, edhe nëse nuk na është mësuar. Por askush nuk është në gjendje të lidhet me të, sepse shumë gjëra përzihen në errësirën e pavetëdijes dhe ajo është mjaft e rezervuar dhe nuk na lejon t’i shohim. Për t’i kuptuar duhet të bëjmë punën e vëzhgimit: përpiqemi të shohim mendimet dhe emocionet tona, sikur të ishin të një tjetri.
Përfitimi nuk është vetëm ai i njohjes së tyre, por gjithashtu që të shkëputemi nga ata, identifikohemi më pak me ta, përndryshe veprojmë dhe reagojmë krejt papritur, por pa vetëdije dhe zotërim të vetvetes.
Në fakt, të vëzhgosh lëvizjet tona të brendshme do të thotë që të mund t’i modifikojmë ato nëse nuk na pëlqejnë, dhe se bëhemi zotër të tyre dhe jo skllevër.
Dhe nëse kjo punë është e vështirë, atëherë le të shohim jashtë, kështu që gjithçka që ndodh, reflekton atë që po ndodh brenda nesh.
Është një mënyrë magjike e jetës për të na lënë të njohim botën tonë të fshehur përmes situatave që gjithmonë kanë një vlerë simbolike.
Për shembull, nëse dikush na tradhton, ndodh sepse ne po tradhtojmë veten, nëse humbasim trenin, ndodh sepse kemi humbur diçka prej nesh që do të na çonte diku, etj. Është pothuajse e pabesueshme, por përjetimi i saj nuk na kushton asgjë: përpiquni të pyesni veten se çfarë kuptimi ka një situatë e caktuar, përpiquni të kuptoni kuptimin simbolik që mund të ketë dhe çfarë manifeston për veten tuaj.
Është më lehtë me njerëzit – nëse dikush na përgjigjet me zemërim, ka të ngjarë të pasqyrojë një zemërim që tashmë kemi brenda. Nëse dikush na neglizhon, kjo ndodh për shkak se jemi duke lënë pas dore vetveten. Ose edhe ndonjë qëndrim që na shqetëson dhe bezdis është sepse ai është tashmë i yni, brenda nesh, edhe nëse nuk e shohim dhe e pranojmë.
Për të përfunduar: çdo ditë është sikur të bëjmë një turne në të gjithë botën, është me të vërtetë një punë e madhe që duhet të bëjmë. Por nga jashtë duhet të bëjmë gjëra, ndërsa nga brenda duhet të jemi: të vërtetë, të qartë, të sinqertë. Dhe nëse jemi brenda, edhe jashtë bëhet më e thjeshtë, më lineare.
Prandaj, ftesa ime është t’i kushtojmë më shumë kohë dhe energji të brendshmes, marrëdhënies me veten, të shohim veten për të mësuar se si të menaxhojmë forcat e shumta që kërkojnë hapësirë dhe zë.
Është sikur jeta të na kishte dhënë një makinë shumë të fuqishme, por ne nuk e dimë se ku janë ingranazhet dhe për këtë arsye nuk jemi në gjendje ta kontrollojmë. Niset një pilot automatik, por nuk është më i miri.
Sa më shumë të njohim njëri-tjetrin, aq më shumë mësojmë ta duam këtë jetë misterioze dhe të gjejmë kuptimin e gjithçkaje që bëjmë, që mbase në fund të fundit mund të jetë pikërisht ajo e njohjes së njëri-tjetrit, pranimit dhe dashurisë se kush jemi, duke u bërë menaxherët e vetëdijshëm.
