Megjithatë, duke i lavdëruar fëmijët për mënyrën se si bëjnë disa gjëra, duke i bërë ata të besojnë se ne i konsiderojmë të mrekullueshëm, a i inkurajojmë vërtet ata të jenë të sigurt dhe të lumtur? A po ushqejmë vërtet vetëbesim të lartë?

Ana e errët e lavdërimit

Të lavdërohesh për atë që bën është padyshim pozitive. Një fjalë urimi mund të jetë një ndihmë për të ecur përpara, për të vazhduar zhvillimin e një aftësie të caktuar, për ta bërë atë edhe më mirë. Nëse, për shembull, marrim komplimente pas dhënies së një provimi, do të motivohemi të studiojmë më tej dhe të marrim nota më të larta ose ato do të shërbejnë si shtysë për të provuar të kalojmë atë lëndë që nuk na pëlqen.

Por çfarë ndodh kur lavdërimi bëhet i përsëritur? Çfarë ndodh kur presim lëvdata, por çuditërisht nuk e marrim atë? Ndonjëherë lavdërimi mund të na bëjë të zgjedhim rrugën e lehtë, në vend që të përpiqemi të kapërcejmë veten, pavarësisht nga vështirësitë që mund të hasim gjatë rrugës drejt qëllimeve tona. Por ka edhe më shumë: lavdërimi mund të na çojë drejt asaj që nuk na pëlqen. Me fjalë të tjera, ne mund të dëshirojmë të arrijmë një rezultat pozitiv vetëm për të marrë një kompliment, pa u pëlqyer në fakt ajo që po bëjmë. Është e rëndësishme që fëmijët të mos mendojnë për shpërblimin sa herë që bëjnë diçka. Lavdërimi mund të funksionojë së bashku me marrjen e një dhuratë sa herë që arrini rezultate pozitive. Të vegjlit duhet të kuptojnë përgjegjësinë për të bërë atë që bëjnë. Po kështu, ata duhet të jenë të vetëdijshëm se rezultatet e marra do të jenë proporcionale me përpjekjen  e prodhuar për një punë.