Anija e pasagjerëve Titanik u mbyt më 14 prill 1912, gjatë udhëtimit të saj të parë nga Southampton në Nju Jork.
Nën udhëheqjen e kapitenit Edward Smith, ajo kishte rreth 2,200 pasagjerë në bord, kur u përplas me një ajsberg, pak para mesnatës – një aksident në të cilin humbën jetën mbi 1.500 njerëz.
Megjithatë, kjo histori nuk është e vërtetë, thotë një ish-marinar profesionist, i cili ka përvojë në ujërat e Atlantikut të Veriut – ku Titaniku u mbyt.
Në vitin 2002, kapiteni L. M. Collins editoi një libër me titull “Mbytja e Titanikut, perspektiva e Pilotit të Akullit”, ku ai jep tri arsye për të cilat beson se Titaniku ishte fundosur me të vërtetë nën ujë.
“Unë jam i bindur se është e pamundur që anija të ketë goditur ajsbergun. Në vend të kësaj, Titaniku është viktimë e shtresës së akullit të Arktikut. Akulli arktik është disa shtresor dhe shumë i fortë. Anijet e shumta u mbytën në të njëjtën mënyrë. Nuk ka prova të besueshme se Titaniku ka goditur ajsbergun “, tha Collins.
Ai përshkruan në libër se rreth 10 minuta para fundosjes, dy detarë zbuluan atë që ata mendonin se ishte përmbledhur në horizont, duke u shtrirë rreth 20 gradë në të dy anët e anijes. Collins pretendon se ajo që ata panë nuk ishte një mjegull, por një rrip akulli.
Gjithashtu, zyrtarët e tërbuar raportuan një sasi të ndryshme të ajsbergut jo-ekzistues. Collins beson se ky ndryshim në lartësi është për shkak të “fenomenit optik të njohur për nautikët”, ku deti dhe ekstremet e ftohta shtrembërojnë pamjen e objekteve pranë vijës së ujit, gjë që i bën ata shumë të larta.
Fizikanët gjithashtu paralajmërojnë se Titaniku nuk ka goditur ajsbergun, thotë ai, duke shtuar se diçka që njihet si efekti i Bernoullit do të thotë se kjo është e pamundur.
Sipas Collins, nëse anija lundron me shpejtësi 11 metra dhe godet një ajsberg të madh sa një hotel, e gjithë anija do të shkatërrohej dhe përmbytej brenda disa minutave dhe jo pas disa orëve.
