Skenat nga Saraji jane habitese. Per nga numri enorm i te pranishmeve.
E prisja te kete publik. Po jo ne kaq numer te madh. Dhe kjo te ben te reflektosh.
Nuk eshte me çeshtja e zjarrtareve dhe ahmetoviteve (misionarve).
Çeshtja eshte te publiku.
E publiku po deshmon se po deshiron ndryshim.
Mundemi te debatojme per zjarrtaret, kush ishin, kush jan, ç’ka deshirojne. Por duhet te debatojme edhe pse kaq shume njerez kan deshire ti degjojne argumentet apo shpjegimet e tyre. Rrjedhimisht, duhet edhe te debatojme pse keta njerez dhe keta numra nuk verehen me as te Aleanca e as te Alternativa.
Diçka ka shkrepur xixe ne keto raporte mes zjarrtareve dhe aktivisteve dhe qytetareve. E kam ende te veshtire te definoj me siguri, por keto skena te sontme deshmojne se amullia eshte vetem pershtypje e imponuar nga klientela ahmetovite dhe presioni medial, por ne te vetet nen te ka nje vrull energjishe qe tani te zjarratert shofin kauze per te shprehur pakenaqesine
