Zinedine Zidane është larguar nga drejtimi i Real Madridit pas shumë sukseseve të arritura me klubin.
Francezi ka dërguar një letër të hapur për tifozët ku i ka falënderuar shumë, shkruan Indeksonline.
Zidane ka pasur kritika të mëdha për drejtuesit e klubit dhe sjelljet e tyre sidomos në muajt e fundit.
Kjo është letra e tij e plotë:
“Të dashur madrilen,
Për njëzet vjet, nga dita e parë që vura këmbën në qytetin e Madridit dhe jam veshur me këmishën e bardhë, ju më keni dhënë dashurinë tuaj. Gjithmonë e kam ndjerë se kishte diçka shumë të veçantë mes nesh. Unë kam pasur nderin e madh të jem lojtar dhe trajner i klubit më të rëndësishëm në histori, por mbi të gjitha unë jam thjesht një tjetër lojtar i Real Madrid. Për të gjitha këto doja t’ju shkruaja këtë letër për t’ju thënë lamtumirë dhe për të shpjeguar vendimin tim për t’u larguar nga pankina .
Kur në mars të vitit 2019 pranova të kthehesha si trajnerin i Madridit pas një pauze prej rreth tetë muajsh, kjo ishte për shkak se Presidenti Florentino Pérez më pyeti, natyrisht, por edhe sepse më tregoi çdo ditë. Kur takova njërin nga ju në rrugë ndjeva mbështetjen dhe dëshirën për ta parë veten përsëri me ekipin. Sepse unë ndaj vlerat e madrilenëve, ky klub që u përket anëtarëve të tij, tifozëve të tij, gjithë botës. Këto vlera jam munduar t’i transmetoj vetë në gjithçka kam bërë, jam munduar të jem një shembull. Kalimi i njëzet viteve në Madrid ka qenë gjëja më e bukur që më ka ndodhur në jetën time dhe e di që ia detyrohem ekskluzivisht Florentino Pérezit që vuri bast për mua në 2001, i cili luftoi për mua, për të bërë që të vij kur kishte disa njerëz që ishin kundër tij. E them nga zemra ime, unë gjithmonë do t’i jem mirënjohës presidentit për këtë. Gjithmonë .
Tani kam vendosur të largohem dhe dua të shpjegoj arsyet mirë. Po shkoj, por nuk jam duke kërcyer nga barka dhe nuk jam lodhur nga stërvitja . Në maj 2018 u largova sepse pas dy vitesh e gjysmë me kaq shumë fitore dhe kaq shumë trofe ndjeva që ekipit i duhej një diskurs i ri për të qëndruar në krye. Sot gjërat janë ndryshe. Po largohem sepse mendoj se klubi nuk më jep më besimin që më duhet, nuk më ofron mbështetje për të ndërtuar diçka në një periudhë afatmesme ose afatgjatë. Unë e njoh futbollin dhe i di kërkesat e një klubi si Madridi, e di që kur nuk fiton duhet të shkosh. Por këtu një gjë shumë e rëndësishme është harruar. Gjithçka që kam ndërtuar në bazë të përditshme është harruar, ajo që kam kontribuar në marrëdhëniet me lojtarët, me njëqind e pesëdhjetë njerëz që punojnë me dhe rreth skuadrës. Unë jam një fitues i lindur dhe isha këtu për të fiyuar trofe, por përtej kësaj janë qeniet njerëzore , emocionet, jeta dhe kam ndjesinë që këto gjëra nuk janë vlerësuar, se nuk është kuptuar që kjo të ruhet edhe dinamika e një klub i mrekullueshem madje, në një farë mënyre, unë jam fyer.
Unë dua të respektoj atë që kemi bërë së bashku. Do të doja që marrëdhënia ime me klubin dhe presidentin muajt e fundit të ishte pak më ndryshe nga ajo e trajnerëve të tjerë. Ai nuk po kërkonte privilegje, natyrisht jo, por pak më shumë kujtesë. Sot jeta e një trajneri në stolin e një klubi të shkëlqyeshëm është dy sezone, jo shumë më tepër. Që të zgjasë më shumë, marrëdhëniet njerëzore janë thelbësore, ato janë më të rëndësishme se paratë , më të rëndësishme se fama, më të rëndësishme se gjithçka. Ju duhet të kujdeseni për ta. Kjo është arsyeja pse më dhemb shumë kur lexova në shtyp, pas një humbjeje, që ata do të më përjashtonin nëse nuk fitoja ndeshjen tjetër. Më lëndoi mua dhe gjithë ekipin sepse këto mesazhe të qëllimshme të rrjedhura në media krijuan ndërhyrje negative në fuqinë punëtore , dyshime dhe keqkuptime. Gjë e mirë që kisha disa djem të mrekullueshëm që do të vdisnin me mua. Kur gjërat u shëmtuan, ata më shpëtuan me fitore të mëdha. Sepse ata besuan në mua dhe ata e dinin se unë besoja në ta. Sigurisht që unë nuk jam trajneri më i mirë në botë, por jam i aftë të jap forcën dhe besimin që i duhen të gjithëve në punën e tyre., qoftë një lojtar, anëtar i stafit stërvitor apo ndonjë punonjës. Unë e di saktësisht se çfarë i duhet një ekipi. Përgjatë këtyre njëzet viteve në Në Madrid kam mësuar që ju, tifozët, doni të fitoni, natyrisht që ne po, por mbi të gjitha ju doni që ne të japim gjithçka, trajnerin, stafin, punëtorët dhe natyrisht futbollistët. Dhe mund t’ju siguroj se ne kemi dhënë 100% të vetes për klubin.
Unë gjithashtu e marr këtë letër për t’u dërguar një mesazh gazetarëve. Unë kam bërë qindra konferenca për shtyp dhe fatkeqësisht kemi folur shumë pak për futbollin dhe e di që edhe ju e doni futbollin , se ky sport na bashkon. Sidoqoftë, pa u shtirur sikur të kritikoja apo ju jepja mësime, do të doja që pyetjet të mos drejtoheshin gjithmonë drejt polemikave , se do të kishim folur më shpesh për topin dhe mbi të gjitha për lojtarët, të cilët janë dhe gjithmonë do të jenë më të e rëndësishme në këtë lojë. Të mos harrojmë futbollin, le të kujdesemi për futbollin.
Të dashur Madrilen, unë do të jem gjithmonë një nga ju.
