Fjala Kursk ishte një nga gjërat e para që korrespondenti i BBC-së Steve Rosenberg shkroi kur mori detyrën e tij në Moskë. Ishte viti 2000, kur ai transmetonte informacionin për fundosjen e nëndetëses Kursk në ujërat e akullta të detit Barents, ku kishin vdekur 118 ushtarë rusë.
Vladimir Putin kishte qenë president për më pak se gjysmë viti në atë kohë dhe u kritikua ashpër nga mediat ruse për trajtimin e katastrofës.
Kjo javë shënon 24 vjet nga fundosja e nëndetëses Kursk. Dhe, edhe një herë, fjala Kursk mbush përgjigjet e Rosenberg nga Rusia. Këtë herë për shkak të pushtimit të papritur ukrainas nëntë ditë më parë.
Rusia 2024 është shumë e ndryshme nga Rusia 2000, komenton Rosenberg.
Këtë herë në televizionin rus nuk ka asnjë gjurmë kritike ndaj presidentit Putin për vendimet që ka marrë. Kremlini, komenton gazetari i BBC-së, ka pasur një çerek shekulli për të vendosur kontroll të rreptë mbi mediat e vendit.
Edhe kështu, a do ta dëmtojnë Vladimir Putinin ngjarjet e fundit?
Është një pyetje që atij i është bërë disa herë gjatë dy viteve e gjysmë: Në vitin 2022 kur Ukraina fundosi luftanijen Moskva, flamuri i flotës ruse të Detit të Zi; disa muaj më vonë pas tërheqjes së rrufeshme të trupave ruse nga verilindja e Ukrainës; dhe përsëri në vitin 2023 gjatë rebelimit të ëagnerit, kur mercenarë të armatosur marshuan në
Moskë – një sfidë e drejtpërdrejtë për sundimin e Vladimir Putin.
Presidenti Putin e kaloi gjithë këtë i padëmtuar. Ai ka besim se mund ta kapërcejë edhe këtë sfidë të fundit.
Por ka një ndryshim. Rebelimi i ëagnerit përfundoi brenda një dite.
Inkursioni i Ukrainës në Rusi ka vazhduar për më shumë se një javë. Sa më gjatë të vazhdojë, aq më i madh do të jetë presioni mbi udhëheqjen ruse dhe, potencialisht, aq më i madh do të jetë dëmi ndaj pushtetit të Putinit.
Gjatë dy dekadave të tij e gjysmë në pushtet, Putin ka kultivuar imazhin e “Z. Sigurimit”, njeriu i vetëm në këtë vend të madh, i aftë për t’i mbajtur rusët të sigurt.
I ashtuquajturi “operacion i tij special ushtarak” (dmth pushtimi rus i Ukrainës ) iu prezantua popullit rus si një mënyrë për të forcuar sigurinë kombëtare të Rusisë.
Dy vjet e gjysmë më vonë, ka pak shenja se vendi është i sigurt. Në vend të kësaj, ka më shumë NATO në kufijtë e Rusisë, me Suedinë dhe Finlandën që i bashkohen Aleancës, qytetet ruse sulmohen rregullisht nga dronët ukrainas dhe tani ushtarët ukrainas po pushtojnë territorin rus.
Me fjalët që ai zgjedh, Putin dëshiron t’u tregojë rusëve se nuk ka arsye për panik.
Kur iu referua pushtimit ukrainas, ai shmangu përdorimin e fjalës “pushtim”. Në vend të kësaj, ai foli për “situatën në zonën kufitare” ose “ngjarjet që po ndodhin”. Udhëheqësi i Kremlinit gjithashtu e quajti sulmin ukrainas një “provokim”.
Çfarë do të bëjë më pas presidenti rus?
Mos prisni që ai të marrë telefonin dhe të telefonojë Kievin. Zyrtarët rusë e kanë bërë të qartë se, pas sulmit ukrainas, ideja e bisedimeve të paqes është pezull.
Kjo nuk do të thotë se ndonjë negociatë në shkallë të gjerë ishte planifikuar përpara pushtimit ukrainas.
Në fakt, këtë javë Putin njoftoi saktësisht se cili është qëllimi i tij: “…të shtyjë armikun nga toka ruse”.
Megjithatë, është tjetër gjë ta thuash dhe tjetër gjë ta bësh. Pavarësisht vendosjes së forcave shtesë ruse në Kursk, ushtria ruse ende nuk ka rimarrë kontrollin mbi atë pjesë të territorit.
Vladimir Putin nuk ka treguar asnjë shenjë pendimi për pushtimin e Ukrainës. Ai kurrë nuk pendohet për vendimet që ka marrë.
Nëse deklaratat e tij publike pasqyrojnë gjendjen e tij aktuale mendore, ai ende beson se ka vetëm një rezultat të mundshëm të kësaj lufte: fitorja e Rusisë.
